Πως απλώνεται πάνω σας αυτή η πάχνη?
πως χαμογελάτε μέσα στην φρίκη?
πως κρατιέσται χέρι χέρι και συνεχίζεται όταν εγώ δεν μπορώ να πάρω ανάσα?

όταν δεν μπορώ να θυμηθώ τα μάτια σου?
δεν μπορώ να θυμηθώ τα φιλιά?
δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτα?

δεν μπορώ να βλέπω εσας να περπατάτε αγαπημένοι
να είστε εκεί
όρθιοι

δεν μπορώ να σου μιλάω
να ακούω την φωνή σου
να σε σκέφτομαι να χαμογελάς να κλαίς να αγαπάς να κοιμάσαι να περπάτας

δεν μπορώ

τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά
μα οι πληγές μου ανοικτές.

έφταιγα. φταίω.
δεν είναι ποίημα. δεν θα είναι ποίημα.

απλά μια καλοκαιρινή ισημερία μέσα στα μάτια μου.