Σαν σε μετεωρο σκοινί... δεν ξερω αν πρεπει να αιωρούμαι ετσι.. δεν ξερω αν πρεπει να πεσω.. μ ενα σου αγγιγμα πεφτω απο τη μια , στα μαλακά... μετα σηκώνομαι ξανά και συνεχίζω.. και αιωρούμαι... και πεφτω απο την άλλη στην αδιαφορία σου μεσα.. βουτάω βαθιά.. και νιώθω τόσο πίκρα και κλαίω και βουτάω πιο πολύ... κ ξάφνου βρίσκομαι ξανά πάνω στο σκοινί , να προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να συνεχίσω να δεχομαι την συνεχή ψυχρολουσία.. και συνεχίζω.. και ακροβατώ.