Πως απλώνεται πάνω σας αυτή η πάχνη?
πως χαμογελάτε μέσα στην φρίκη?
πως κρατιέσται χέρι χέρι και συνεχίζεται όταν εγώ δεν μπορώ να πάρω ανάσα?
όταν δεν μπορώ να θυμηθώ τα μάτια σου?
δεν μπορώ να θυμηθώ τα φιλιά?
δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτα?
δεν μπορώ να βλέπω εσας να περπατάτε αγαπημένοινα είστε εκεί
όρθιοι
δεν μπορώ να σου μιλάωνα
ακούω την φωνή σου
να σε σκέφτομαι να χαμογελάς να κλαίς να αγαπάς να κοιμάσαι να περπάτας
δεν μπορώ
τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά
μα οι πληγές μου ανοικτές.έφταιγα. φταίω.
δεν είναι ποίημα. δεν θα είναι ποίημα.
απλά μια καλοκαιρινή ισημερία μέσα στα μάτια μου.
2 σχόλια:
Πολλά δεν μαζεμένα... Σημείο των καιρών ή ξέσπασμα;
Κράτα το και για το 2011
Θα χρειαστεί
Δημοσίευση σχολίου