Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Zeitgeist the movie


Πριν κανα μήνα η κολλητή μου φίλη Β μου έστειλε ενα email το οποίο έλεγε Zeitgeist- όσοι δεν το είδατε πρέπει να το δείτε. Δεν έδωσα σημασία αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρον κ δεν το διεγραψα όπως τις άλλες μαλακίες που μου στέλνουνε. Μετά λοιπόν απο κάποιο διαστημα κ χτες για την ακρίβεια που είχα ελεύθερο χρόνο είπα να κάτσω να το δω, να δω τελος πάντων περι τίνος πρόκειται. Δεν ξέρω ποιοι απο εσάς το γνωρίζετε αλλά πρόκειται για μια σειρά απο 3 ντοκιμαντέρ. Εγώ λοιπόν χτές είδα το δεύτερο μέρος το οποίο αναφέρεται στο χρήμα , στις τράπεζες , στην παγκοσμιοποίηση, στις πολυεθνικές κ πως αυτά (ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ!) κυβερνούν τον κόσμος μας- τον πλανήτη ολόκληρο. Μπορώ να πω ότι παρακολουθούσα το video άφωνος!! οποιος δεν το έχει δει να το δει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!! είναι στο youtube και υπάρχει κ με ελληνικούς υπότιτλους. Νομίζω ότι είναι ενα ντοκιμαντέρ που πρέπει κάθε πολίτης- κάτοικος αυτού του πλανήτη να το δει!! Τα πράγματα που αναλύει ειναι απίστευτα και όλα μα όλα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ!! ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!

γιατί έτσι σας αρέσει!

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.. ένα μήνυμα..

Augusto Boal

Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις. Είναι εντυπωσιακές στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργούν παραστάσεις σαν κι αυτή που ήρθατε να δείτε. Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο!
Γάμοι και κηδείες είναι παραστάσεις αλλά και καθημερινές τελετουργίες τόσο οικείες που δεν το καταλαβαίνουμε. Τελετές και τυχαία περιστατικά όπως επίσης ο πρωινός καφές, η καλημέρα που ανταλλάσουμε, η συνεσταλμένη αγάπη και τα θυελλώδη πάθη, μια συνεδρίαση συγκλήτου ή μια διπλωματική συνάντηση – όλα είναι θέατρο. Μια από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους στις παραστάσεις της καθημερινής ζωής όπου οι ηθοποιοί είναι και θεατές και η σκηνή και οι θέσεις στην πλατεία του θεάτρου συμπίπτουν. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες.
Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο μια θεατρική αποκάλυψη μας εξέπληξε: εμείς, που νομίζαμε ότι ζούμε σ’ ένα ασφαλή κόσμο, παρά τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τα βασανιστήρια βεβαίως, ακόμα κι αν αυτά συμβαίνουν σε κάποιες απομακρυσμένες και άγριες περιοχές, εμείς που ζούσαμε μέσα στην ασφάλεια έχοντας επενδύσει τα χρήματά μας σε κάποια ευυπόληπτη τράπεζα ή στα χέρια κάποιου έντιμου χρηματιστή, πληροφορηθήκαμε ότι αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, ότι ήταν εικονικά, μια θλιβερή δημιουργία κάποιων οικονομολόγων που δεν ήταν καθόλου εικονικοί, κι επιπλέον ούτε υπεύθυνοι ή αξιόπιστοι. Τα πάντα ήταν απλώς άσχημο θέατρο, μια μυστηριώδης πλοκή σύμφωνα με την οποία λίγοι κέρδισαν πολλά και πολλοί έχασαν τα πάντα.
Κάποιοι πολιτικοί πλούσιων χωρών πραγματοποίησαν μυστικές συναντήσεις στις οποίες βρήκαν κάποιες μαγικές λύσεις. Και εμείς, θύματα των αποφάσεων τους, θεατές στην τελευταία σειρά του εξώστη μείναμε να κοιτάζουμε.
Πριν από είκοσι χρόνια σκηνοθέτησα την Φαίδρα του Ρακίνα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το σκηνικό ήταν φτωχό: δέρματα αγελάδας στο πάτωμα, μπαμπού γύρω-γύρω. Πριν από κάθε παράσταση έλεγα στους ηθοποιούς μου: «Ο μύθος που δημιουργήσαμε μέρα με τη μέρα τέλειωσε. Όταν θα διασχίσετε εκείνα εκεί τα μπαμπού, κανένας από εσάς δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ψέματα. Το θέατρο είναι η κρυμμένη αλήθεια». Όταν κοιτάζουμε πέρα από τα προσχήματα, βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε όλες τις κοινωνίες, τις εθνότητες, τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες· βλέπουμε ένα άδικο και σκληρό κόσμο.
Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επειδή γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά εξαρτάται από εμάς να κτίσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο με τα χέρια μας παίζοντας στη σκηνή και στην προσωπική ζωή μας. Δείτε την παράσταση που πρόκειται να ξεκινήσει και μόλις επιστρέψετε σπίτι σας, μαζί με τους φίλους σας παίξτε τα δικά σας έργα και κοιτάξτε αυτό που δεν μπορούσατε ποτέ να δείτε: αυτό που είναι προφανές. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής!
Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

αφιερωμένο σε καθέναν που θυμάται τα παιδικά του χρόνια ή που τα ζεί ακόμα.. ή που τα εφαρμόζει κ ο ίδιος!!!

extra παραστάσεις!! WOW ο χαμός στο επι Κολωνώ!! όρθιοι!! ωραία να συμμετέχεις σε κάτι που έχει επιτυχία αλλά ωραίο και το αντίθετο. εκεί είναι η πίκρα και η δύναμη της τέχνης μας. να παίζεις σε δύο θεατές. για δύο θεατές. κ πάλι πρέπει να βάλεις όλα τα δυνατά σου. ίσως κ πιο πολύ. με περισσότερη ένταση κ θέληση κ πάθος. για να γεμίσεις τις άδειες θέσεις κ την ανασφάλεια σου, που έχει πλημμυρίσει το χώρο της σκηνής κ της πλατείας. εσύ θα είσαι εκεί. είτε έχεις νεύρα είτε όχι. Νευριασμένος, νυσταγμένος, απογοητευμένος , ξενερωμένος, άρρωστος! ΕΚΕΙ! στρατιώτης. πραγματικός στρατιώτης. και αν δεν αντέχεις, αν δεν αντέξεις τότε φίλε μου είσαι για άλλα. δεν είσαι για εδώ. πρέπει να πέρνεις ζωή από αυτό όταν δεν έχεις! και κουράγιο όταν όλα πάνε σκατά.

και εσείς που δεν έχετε έρθει ακόμα... σας περιμένουμε...
Μεσ΄τα μάτια μου κλείνω όσα θυμάμαι
και δεν αφήνω τη δική σου εικόνα
να ξεθωριάσει μέσα στο φως

Κάθε μου σκέψη κάθε ανάσα φωτιά
φοράει τη δική σου ματιά
είσαι κάθε μου σκέψη κάθε ταξίδι κρυφό
μα ξέρω δεν είναι αρκετό να σ΄αγαπώ

Κάπου χάθηκε η αγάπη
μεσ΄της ψυχής μου το μονοπάτι
κι η καρδιά μου να ξέρεις
πάλι στα μαύρα έχει ντυθεί

Κάθε μου σκέψη κάθε ανάσα φωτιά
φοράει τη δική σου ματιά
είσαι κάθε μου σκέψη κάθε ταξίδι κρυφό
μα ξέρω δεν είναι αρκετό να σ΄αγαπώ

Μεσ΄τη σιωπή κάθε μικρή μας στιγμή
ψάχνει να σε βρει πες μου γιατί...

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

αντίο φίλε κ συνάδελφε..

Ο 30χρονος ηθοποιός Κωνσταντίνος Καραδήμας έχασε τη ζωή του κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο Κωνσταντίνος Καραδήμας σπούδασε στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Θεσσαλονίκης «Προσκήνιο» και ήταν μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.Είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές δουλειές και η τελευταία του εμφάνιση ήταν στη σειρά της ΕΡΤ «Καρυωτάκης». Στον κινηματογράφο έπαιξε σε δύο μικρού μήκους ταινίες. Είχε πάρει μέρος και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, με τελευταία το «Ντετέκτιβ Στόρι: Ο μύθος του Φίλιπ Μάρλοου Ηρακλή», σε σκηνοθεσία Αθηνάς Παππά. Η κηδεία του έγινε χθες στην Αρναία Χαλκιδικής.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

ο δικός μου ο δρόμος...

Η ζωή μας ένας δρόμος. Για άλλους λεωφόρος , για άλλους συνοικιακό στενό , πλακόστρωτο στην 'Υδρα ή απλά πεζόδρομος βρώμικος στο Μεταξουργείο. Κανείς δεν ξέρει όμως πως είναι για αυτόν η ζωή. Συνήθως το ανακαλύπτουμε στην πορεία κ μετά από πολλά χρόνια. Κ πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να το δεις και να το καταλάβεις. Πρέπει να βλέπεις κ να ακούς. Σπάνιο πράγμα για τις μέρες μας. Για μένα νομίζω ότι είναι ένα πεζοδρόμιο. Με εκείνες τις άθλιες πλάκες του δήμου Αθηναίων που από τα χρόνια έχουν αλλοιωθεί , έχουν σπάσει , έχουν κοπεί ή που κ που μπορεί να έχουν αντικατασταθεί κ από νέες -ειδικές για τυφλούς- πλάκες. Οπως προχωράω (βαδίζω στη ζωή που λέει κ το ποιητή!) περνάω από πλάκα σε πλάκα. Κάθε φορά όλο κ κάτι μπορεί να μου συμβεί. Κ εγώ ο αφελής την πατάω (και μεταφορικά και κυριολεκτικά!). Πρέπει μόνο να προσέχω μην καμια μέρα σπάσω κανα πόδι η κανα χέρι. Βέβαια αν το καλοσκεφτείς το μόνο σίγουρο είναι οτι κάθε πλάκα με κάνει πιο σίγουρο για να βαδίσω στην επόμενη. Γιάτι είτε αυτή η προηγούμενη ήταν σκάρτη είτε ήταν καλή , πατώντας την επόμενη ξέρω τι να περιμένω. Αλλά και πάλι κάθε φορά κάθε νέα πλάκα με ιντριγκάρει. Δεν ξέρω τι θα με περιμένει. Γουστάρω κ πολλές φορές να μην πηγαίνω πάντα ευθεία αλλά να προσπερνάω μερικές (που ποτε δεν ξέρεις πως θα ήταν αμα τις ειχα πατήσει) ή άλλες φορές πηγαίνω διαγώνια ή ζικ ζακ ή κάνω άλλα τερτίπια που μου έρχονται εκείνη τη στιγμή. Μερικές στιγμές όμως στέκομαι πολύ πριν κάνω το επόμενο μου βήμα. Σκεφτομαι από που έρχομαι κ που πρόκειται να πάω. Ασε που είναι πολυ διαφορετικό αν βαδίζω μόνος ή -αν και σπάνιο- να έχω παρέα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι αισθάνομαι τι δική μου ζωή.. άραγε εσύ που ζεις την λεωφόρο πως είναι? ή εσένα που η ζωή σου μοιάζει με χωματόδρομο σε νησί της άγονης γραμμής? τόσες διαφορετικές οπτικές! τόσα διαφορετικα ερεθίσματα.. ποτέ όμως δεν είναι αρκέτα για να γευτείς την ζωή ή έστω να την βάλεις σε μια τάξη. σε ένα καλούπι. Δύσκολα τα πράγματα. Οποτε απλα ακολούθα το δρόμο σου όποιος κι αν είναι. Στο κάτω κάτω αυτο έχει αξία κ όχι η πουτάνα η Ιθάκη.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

πάντα είχα την απορία αν ο Ταξιάρχης έχει τα καλύτερα μπριζολάκια στην πόλη όπως διαφημίζει ή απλώς μας κοροιδεύει. ασε αυτό με προβληματίζει από το 2003 (χαχα) . έχω φάει πολλάκις ειδικά με τον δάσκαλο Γ. Αρμάνι (λολ) που συχνάζει εκεί αλλα κ με φίλους. κ για του λόγου το αληθές θα πεταχτώ με τους συναδέρφους από το φεστιβάλ αθηνών για να το τσεκάρω για άλλη μια φορά! ουφ!

φανταστικέ αναγνώστη (αν υπάρχεις..) πλιζ πες μου. είναι τα καλύτερα μπριζολάκια?? και αν όχι , που έχει ρε φίλε τα καλύτερα? ή έστω σκέτο καλύτερα?? αντε σε φιλώ καλοσαββατόβραδο. μπου
.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

έχω παρκάρει χαλαρουί στο Γαλάτσι Σίτι. Σε κεντρικό δρόμο παρακαλώ (κοντά στη Σάντα Ντούλτσα αν ξέρεις..) . όχι σε στροφή , ούτε σε επικίνδυνο μέρος. χαλαρά, μπροστά από ένα golf ασημί κ πίσω από ένα Datsun (άχρηστη πληροφορία αλλα με αρέσει βρε αχμάκη). αποχαιρετώ τον φίλο μου Γ που πριν πίναμε καφεδάκι απέναντι από την Σάντα κ πάω προς το αμάξι. Βάζω το κλειδί στην κλειδωνιά ( που λέει και ο Πουλόπουλος.. σωστά?) κ πάω να ανοίξω το πορτόνι του Shuma ( έχουμε κ αμαξάρα εεε??) και ΤΙΠΟΤΑ! ανοιγει λίγο κ μαγκώνει!! κ ΦΡΙΚΑΡΟΥΙ!! ΡΟΥΙ ΡΟΥΙ ΡΟΥΙ σου λεω! κοιτάω κάτω κ βλέπω το φτερό (όχι του πουλιού) τρακαρισμένο! ΣΟΚ! αρχίζω γμσταυρίδια! σε ολας τα γλώσσας (εκτός απο ρωσσικά μου διαφεύγουν). Είναι πολύ απλό! ένας μαλάκας -μα ΠΟΛΥ μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ- είχε τρακαρουί το kia κ την είχε κάνει με ελαφρά! ρε τι κόσμος υπάρχει ρεε! στην αρχή φρίκαρα αλλα μετά είδε οτι η ζημιά δεν ήταν πολύ. Οπότε απλα τον στόλισα κανονικά τον τύπο ( η μήπως ήταν γυναίκα??? χμμμ) κ ανέλαβα την επιχείρηση -ΠΕΣ ΤΟ στο μπαμπα που εχει κάνει 4 bypass- . Εγκεφαλικό στην αρχή. αλλα προσπάθησα να τον ηρεμήσω (γιατί έχει ξανασυμβεί αυτό!) κ απλά πήγα το kia προς το σπίτι για να το δει κ αυτος! τα πήρε κρανουί αλλα μετά σιγά σιγά τον ηρέμησα. Πάλι καλά Παναγία μου! ουφ . το πήγε κ σήμερα στο φαναρτζουι κ απλα το κοπάνησε κ ήρθε στα ίσια του κ η πόρτα ανοιγοκλείνει μια χαρά ( το σωστό σέρβις ε???). Τίποτα τρομερό. απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζι σας. Α! Οι παραστάσεις σκίζουν! Δεν προλαβαίνωωωωωωωωω!!! Μεχρι 14.4 στο Επι Κολωνώ! Πότε θα ρθείτε ρεεεε????

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

φτού σας το ματιάσατε το παλικάρι

το θέμα δεν είναι να μην είσαι μόνος.
το θέμα είναι να μην νιώθεις μονος.
όσο παράξενο ή άτοπο ακούγεται.
απλά αυτό.
ναι να μην νιώθεις μόνος.
να υπάρχει κάποιος που να σε σκέφτεται,
να προσεύχεται για σένα, να σου πιάνει το χέρι.
κι ας είναι μακριά.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Υιοθετήστε μία αρκούδα