Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή.. έτσι λέει το ράδιο... στο ράδιο μάλλον..να τα λέμε πιο σωστά.  

που είναι η αγάπη ακριβώς δε μπορώ να καταλάβω.

συνειδητοποιώ πόσο μόνος νιώθω και δε μου αρέσει καθόλου. 

και σιχαίνομαι όλα αυτά...

έκλεισα πάλι εισιτήρια.

ευτυχώς που η φυγή και η τέχνη με θρέφει με ψεύτικα συναισθήματα.


Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Ακόμα προσπαθώ.


3.14

Το πλήθος χόρευε γυμνοστηθο. Τα φώτα ρυθμικά με την μουσική. Κάπου εκεί και εγώ. Ξεδιψαω με ανάσες. Αλλά στο τέλος δε ξέρω τι γίνεται. Μένω πάλι εκεί όπου ξεκίνησα. Η πάω πιο πίσω?  Περπατάω ανάποδα η εσύ απομακρύνεσαι?  Κλαίω κι ας περιμένω μόνος στην αποβάθρα. Το τρένο θα έρθει και φυσικά θα επιβιβαστεί. Μόνος μου. Αυτή είναι η διαφορά κι η συνήθεια. Η γαμημένη!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Next stop Berlin.

Ποιος θα μου το έλεγε λοιπόν ότι θα πρέπει να ταξιδεύω μεταξύ Κολωνίας και Βερολίνου για δουλειά και όχι για διακοπές. Κανείς. Να λοιπόν που προέκυψε. Λάθος. Δεν προέκυψε. Εγώ το προκάλεσα. Αλλιώς θα ήμουν ακόμα κάπου ανάμεσα σε στημένες ακροάσεις και σε απλήρωτες παραστάσεις. Να λοιπόν που η προσωπική δημιουργία είναι η αφετηρία για όλα. Γι αυτό ποτέ δε θα σταματήσω να μαθαίνω κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Να ψάχνω και να διερευνώ. Να αμφισβητώ. Και να ανακαλύπτω :) Καλή Κυριακή !

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

και από το κινητό... ! πιάνει ?

μα καλα παμπάλαιο ειναι το blog μου... αλλαγές έρχονται !
Θα μπορούσα να είμαι παράδειγμα επιτυχίας και αποτυχίας την ίδια στιγμή.
Μπισκοτάκια με σοκολάτα!!! μμμμμμμμ

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

επειδή εδώ κάνει κρύο και βρέχει και είμαι μόνος και μου λείπει ο ήλιος και μου λείπουν πιο πολύ οι φίλοι μου και αι σιχτίρ πάρτε μια φώτο.
Πόσος καιρός πέρασε..  τα γαμημένα τα δάκτυλα μου πάλι εδώ καταλήγουν. προσπαθώ να μάθω να γράφω ξανά από την αρχή .. σε μία νέα γλώσσα.  Ξεχνάω. Κάνω λάθη. Θέλω να μιλήσω και το βουλώνω.  Σκέφτομαι και τα καταπίνω.  
Πόσο υπέροχα είναι να κάνεις αυτό που θες και σου αρέσει. νιώθεις ελεύθερος , ευτυχής , ολοκληρωμένος. Νιώθω όμως και μόνος. Στιγμές πιάνω τον εαυτό μου την ώρα που περπατάω να θέλω να κλάψω. Μαλάκα μήπως να πάω σε ψυχολόγο. Οχι τίποτα άλλο λένε πως αν δε τα λες όλα αυτά που νιώθεις μετά σου βγαίνει σε άλλο .. ψυχασθενικά και έτσι.. μακρια απο εμάς!

Από την άλλη δίνω τόση ενέργεια καθημερινά στο σώμα μου και στην κίνηση μου που θαρρώ πως όλα βρίσκουν μια διέξοδο ! Δι-έξοδο ενέργειας , σκέψεων , μελαγχολίας , ανησυχιών κλπ κλπ κλπ και δε σταματάει ποτέ αυτός ο κατάλογος ουσιαστικών.


Υιοθετήστε μία αρκούδα