είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή.. έτσι λέει το ράδιο... στο ράδιο μάλλον..να τα λέμε πιο σωστά.  

που είναι η αγάπη ακριβώς δε μπορώ να καταλάβω.

συνειδητοποιώ πόσο μόνος νιώθω και δε μου αρέσει καθόλου. 

και σιχαίνομαι όλα αυτά...

έκλεισα πάλι εισιτήρια.

ευτυχώς που η φυγή και η τέχνη με θρέφει με ψεύτικα συναισθήματα.

Ακόμα προσπαθώ.

3.14

Το πλήθος χόρευε γυμνοστηθο. Τα φώτα ρυθμικά με την μουσική. Κάπου εκεί και εγώ. Ξεδιψαω με ανάσες. Αλλά στο τέλος δε ξέρω τι γίνεται. Μένω πάλι εκεί όπου ξεκίνησα. Η πάω πιο πίσω?  Περπατάω ανάποδα η εσύ απομακρύνεσαι?  Κλαίω κι ας περιμένω μόνος στην αποβάθρα. Το τρένο θα έρθει και φυσικά θα επιβιβαστεί. Μόνος μου. Αυτή είναι η διαφορά κι η συνήθεια. Η γαμημένη!

Next stop Berlin.

Ποιος θα μου το έλεγε λοιπόν ότι θα πρέπει να ταξιδεύω μεταξύ Κολωνίας και Βερολίνου για δουλειά και όχι για διακοπές. Κανείς. Να λοιπόν που προέκυψε. Λάθος. Δεν προέκυψε. Εγώ το προκάλεσα. Αλλιώς θα ήμουν ακόμα κάπου ανάμεσα σε στημένες ακροάσεις και σε απλήρωτες παραστάσεις. Να λοιπόν που η προσωπική δημιουργία είναι η αφετηρία για όλα. Γι αυτό ποτέ δε θα σταματήσω να μαθαίνω κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Να ψάχνω και να διερευνώ. Να αμφισβητώ. Και να ανακαλύπτω :) Καλή Κυριακή !

- Ποιανού είσαι εσύ;
- του Πέγκου!
- ΑΑΑΑ είσαι του Πέγκου!!!

και από το κινητό... ! πιάνει ?

μα καλα παμπάλαιο ειναι το blog μου... αλλαγές έρχονται !