Πόσος καιρός πέρασε..  τα γαμημένα τα δάκτυλα μου πάλι εδώ καταλήγουν. προσπαθώ να μάθω να γράφω ξανά από την αρχή .. σε μία νέα γλώσσα.  Ξεχνάω. Κάνω λάθη. Θέλω να μιλήσω και το βουλώνω.  Σκέφτομαι και τα καταπίνω.  
Πόσο υπέροχα είναι να κάνεις αυτό που θες και σου αρέσει. νιώθεις ελεύθερος , ευτυχής , ολοκληρωμένος. Νιώθω όμως και μόνος. Στιγμές πιάνω τον εαυτό μου την ώρα που περπατάω να θέλω να κλάψω. Μαλάκα μήπως να πάω σε ψυχολόγο. Οχι τίποτα άλλο λένε πως αν δε τα λες όλα αυτά που νιώθεις μετά σου βγαίνει σε άλλο .. ψυχασθενικά και έτσι.. μακρια απο εμάς!

Από την άλλη δίνω τόση ενέργεια καθημερινά στο σώμα μου και στην κίνηση μου που θαρρώ πως όλα βρίσκουν μια διέξοδο ! Δι-έξοδο ενέργειας , σκέψεων , μελαγχολίας , ανησυχιών κλπ κλπ κλπ και δε σταματάει ποτέ αυτός ο κατάλογος ουσιαστικών.